Toυ ΑΝΤΩΝΗ ΣΚΟΡΔΙΛΗ
‘‘Στις συνεντεύξεις, στα κείμενα και στις ομιλίες μου χαρακτήριζα την παρουσία της Χρυσής Αυγής στη Βουλή «παροδικό φαινόμενο» κι επέμενα λέγοντας, «ήρθε αλλά δεν θα μείνει». Γνωρίζω ότι σχεδόν όλοι και όλες θεωρούσαν τα λόγια μου κραυγές απέλπιδας αισιοδοξίας σε δύσκολους καιρούς. Όμως δεν ήταν. Ήμουν απόλυτα βέβαιος.’’
Έτσι (μας) έγραφε και έλεγε – για τον φίλτατο και εξαίρετο Γιώργο Τσιάκαλο ο λόγος – και όπως στη πράξη αποδεικνύνεται ήξερε πάρα πολύ καλά τι έγραφε και έλεγε.
Για να είστε σε θέση από δω και πέρα όχι μόνο να ξέρετε ποιοί/ές είναι αυτοί που ξέρουν καλά τι σας λένε και γράφουν αλλά και – κυρίως – το γιατί σας λένε και σας γράφουν αυτά που σας λένε και σας γράφουν, ξεκινήστε αν μη τι άλλο διάολε να ακούτε (και διαβάζετε) με την πρέπουσα προσοχή.
Από πού (να ξεκινήσετε) και από πότε; Από αυτά που ακολουθούν (σχόλιο σημερινό του Γ. Τσιάκαλου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δηλαδή σε εσάς απευθυνόμενο), εδώ και τώρα:
Χρυσή Αυγή: ήρθε, έφυγε, διαλύεται. Ας μην ξανακάνουμε το λάθος να εφησυχάζουμε!
Παρακολουθώ συστηματικά τη ναζιστική ακροδεξιά στην Ευρώπη από τις αρχές του 1970.
Το θέμα είχε μια σταθερή θέση στο πλαίσιο των μαθημάτων μου στο Πανεπιστήμιο της Βρέμης και ήταν σημαντικές οι εργασίες των φοιτητών/τριών μου στον τομέα αυτό. Το ίδιο έκανα και με την ελληνική ναζιστική ακροδεξιά από τότε που γύρισα στην Ελλάδα (1984).
Το ενδιαφέρον των φοιτητών/τριών ήταν πάντα πολύ μεγάλο. Το αντίθετο ίσχυε στο χώρο αυτών που ασκούν πολιτική ως στελέχη κομμάτων (εννοώ, προφανώς και της Αριστεράς).
Όταν έλεγα ότι δεν πρέπει να θεωρούμε τα ναζιστικά κινήματα ως κάτι που ανήκει αποκλειστικά στο παρελθόν σχεδόν όλοι με αντιμετώπιζαν ως άνθρωπο με περίεργες εμμονές και τις σχετικές αναλύσεις μου ως εκτός τόπου και χρόνου.
Εξηγούσα την αντίδραση αυτή με τον φτωχό προβληματισμό που υπήρχε στη χώρα για το τι είναι, πώς γεννιέται και πως δυναμώνει ο ναζισμός.
Ξαφνιάστηκαν σχεδόν όλοι όταν η Χρυσή Αυγή μπήκε στη Βουλή. Και τρόμαξαν, και σχημάτισαν την εντύπωση ότι μαζί της θα είναι από εδώ και πέρα η ζωή μας. Και η εντύπωση έγινε βεβαιότητα.
Δεν συμμερίστηκα την εντύπωση ούτε μια στιγμή. Στις συνεντεύξεις, στα κείμενα και στις ομιλίες μου χαρακτήριζα την παρουσία της Χρυσής Αυγής στη Βουλή «παροδικό φαινόμενο» κι επέμενα λέγοντας, «ήρθε αλλά δεν θα μείνει». Γνωρίζω ότι σχεδόν όλοι και όλες θεωρούσαν τα λόγια μου κραυγές απέλπιδας αισιοδοξίας σε δύσκολους καιρούς. Όμως δεν ήταν. Ήμουν απόλυτα βέβαιος.
Πρόσφατα παρακολούθησα τις απολογίες των εμπλεκομένων στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα (θα γράψω άλλη φορά τα πολιτικά συμπεράσματά μου). Αυτό που με κυρίευσε δεν ήταν αίσθημα θριάμβου, ήταν βαθύς πόνος και ένα βασανιστικό ερώτημα: πώς επιτρέψαμε σ’ αυτά τα θρασύδειλα ανθρωπάκια να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι αποτελούν ανερχόμενη πολιτική δύναμη, να εκφοβίσουν πολύ κόσμο και στο τέλος να νοιώσουν τόσο δυνατοί ώστε να τολμήσουν να σηκώσουν τα δολοφονικά μαχαίρια τους;
Η μοναδική δυνατή απάντηση δεν απαλύνει τον πόνο, γιατί ποτέ ξανά δεν θα δούμε τους νεκρούς μας να μιλούν, να τραγουδούν, να γελούν, να αγανακτούν και να αγωνίζονται μαζί μας.
Όμως κατοικούν ζωντανοί στη μνήμη μας και μας υπαγορεύουν τη μοναδική δυνατή απάντηση: Ας μην ξανακάνουμε το λάθος να εφησυχάζουμε!
The post Χρυσή Αυγή: ήρθε, έφυγε, διαλύεται. Ας μην ξανακάνουμε το λάθος να εφησυχάζουμε! appeared first on Press Publica | Δημοσιογραφία για το δημόσιο συμφέρον.